Verslag 4. Armoede, huisvesting, omgang locale bev

Het is 4 uur s’ochtens wanneer Wilma de dekens omslaat om uit bed te stappen. Na een snelle noodgedwongen koude douch en zich gekleed te hebben, stapt ze de keuken om de in om water op te zetten voor eieren en koffie. Terwijl er uit de Katholieke radio ochtend preken klinken, veegt ze de patio, voert ze de honden, maakt ze een vruchten shake klaar en smeert ze brood zodat Michelle en Boris uitgebreid kunnen ontbijten wanneer ze zullen opstaan. Bovendien worden de tupperware gevuld met etensrestanten die zullen functioneren als lunch.
Na dat ze van 7 am tot 3 pm gewerkt heeft treft ze thuis restanten van het ontbijt, de afwas, vuilen kleren en een opnieuw met honden poep vervuilde patio. Daarbij moeten er nog boodschappen worden gedaan, de honden uitgelaten en gewassen, er moet nog worden gekookt en het huis moet nog worden geveegd. Bovendien is de moeder van Wilma ziek, waardoor Wilma en haar broers beurtelings op zieke bezoek gaan om steun te bieden. Rond negenen, na de gezamenlijke koffie, heeft ze dan eindelijk tijd voor haar zelf, waarin ze wat leest, een film kijkt en slaapt.
En nu heeft ze, sinds twee maanden, nog een jeugdige onder haar hoede. Een buitenlander nog wel, die bijgestaan moet worden bij het integreren in de Ecuadoriaanse samenleving. Hij loopt als blanke en onwetende extra gevaar op straat, en hij heeft bovendien een aantal vreemde trekjes. Hij eet bijvoorbeeld geen vlees, gelooft niet in god en hij neemt liever geen medicijnen (paracetamol) tegen de griep wanneer hij ziek is. Bovendien lijkt het soms alsof hij geen gevoelens heeft, waardoor Wilma zich genoodzaakt voelt om keer op keer opnieuw te vragen of Gringo Arthur het leven in Quito, Michelle, en haarzelf wel gaat missen.

En of ik mijn leven hier ga missen! De mensen, en vooral de boven genoemde, zijn erg lief voor me geweest desondanks de moeilijke levensomstandigheden van Wilma. Mijn nieuwe werk, mijn tweede familie en mijn spannende leven hier hebben me zo bezig gehouden dat ik mijn echte familie, vrienden, studie en leven in Nederland wellicht enigszins verwaarloost heb. Mijn excuses hiervoor.
Mijn tweede moeder heeft het als alleen staande ouder financieel niet breed en haar leven is bepaald niet makkelijk. Ik probeer haar daarom ook te helpen met bijvoorbeeld het doen en betalen van boodschappen, of bij huishoudelijk werk. Ik heb echter het idee gekregen dat jongeren niet behoren te helpen in de huishouden. Michelle en haar broer lijken weinig te doen in het huis houden, waardoor het lijkt dat jongeren hier, zolang ze nog bij hun ouders wonen, erg verwend worden. Ook ben ik vaak verbaast over dat velen Ecuadorianen hier erg veel waarden lijken te hechten aan materiele zaken als auto’s en telefoons. Zo hoorden ik van een collega dat ze zich schaamde voor haar moeder, die desondanks haar armoede en het niet hebben van een rijbewijs, wéér een nieuwe auto had gekocht. Wat hiervoor precies de reden was, snap ik net zo min, maar het zal onwaarschijnlijk met haar statusbehoud te maken hebben.

Ondertussen gaat mijn leven door hier, ik ben de eerste week na het vorige verslag inderdaad bezig geweest met PCB’s. Deze voor de natuur giftige stoffen werden in het verleden gebruikt als koel vloeistof in koelkasten en ook in olie in elektriciteit transformatoren. Deel van het ontwikkeling project waarin EEQ deelneemt is het analyseren, identificeren en opruimen van dergelijke transformatoren. Hiervoor ben ik met twee collega´s verscheidene malen naar een terrein in een buitenwijk van Quito gereisd waar de transformatoren opgeslagen staan. Op velen van de transformatoren stonden naamkaartjes met datum waarmee we met behulp van de laptop konden zien of de transformator PCB bevatten of niet. Bij de machines zonder ‘placa’ moesten we, na velen veiligheidsmaatregelen, olie monsters nemen die we vervolgens hebben geanalyseerd op de Chloor concentratie. Transformatoren met een te hoge Chloor en dus PCB concentratie hebben we vervolgens met een hijskraan auto op een andere locatie afgeleverd.

Erg leuk, maar ook zwaar werk. Zeker omdat Cumbaya (zoals dat kampvuur liedje) veel zon heeft en dus erg heet is. Dit in combinatie met het weerspiegelende metaal en olie van de transformatoren en de veiligheidsmaatregel dat we niet mochten eten en drinken op locatie, maakte dat ik na een anderhalve week erg verbrand, erg hongerig en uitgedroogd terug keerde naar Quito.

De daarop volgende vrijdag, zaterdag en zondag ben ik met Michelle en haar vriendin Asaria in Banos geweest. Deze geboorte plaats van Asaria is een erg mooi plaatsje gelegen tussen de groene Andes bergen en diens panorama uitzicht plaatsen en watervallen. Helaas was het stadje overspoelt met Amerikanen en andere toeristen, waardoor het erg moeilijk was om een plek te vinden om te slapen. Gelukkig heeft Asaria dus familie in Banos die ons doorverwezen naar een hotel waar we nog eens korting kregen ook. Toen zijn we uit geweest met een grote groep bestaande uit Asarias vrienden. Althans we hebben de hele avond op een straat hoek staan praten en drinken, wat vreemd maar erg gezellig en goedkoop was. Michelle, Asaria en haar vrienden behoren namelijk bepaald niet tot de rijkere klassen van het Ecuadoriaanse folk.
Toen Ik en Michelle de volgende dag om 13.00 s ’middags het bed uit kwamen, bleek dat we niet duidelijk waren geweest over dat we de kamer niet een, maar voor twee nachten wouden hebben. Hier bovenop kwam dat we ons DUS te laat uitgecheckt hadden, waardoor we dus wel voor twee nachten moesten betalen. Twee keer vijfentwintig doller voor dus maar een nacht, en geen slaap plek voor de nacht dus. Erg kinderachtig van de werknemer van het hotel dat hij dit bedrag ook werkelijk van ons wou hebben.
Ik zelf denk dat de jonge werknemer verbaast was toen hij merkte dat hij in plaats van twee vrouwelijke studenten, een gringo en diens vriendin een korting had belooft. Deze korting kon hij dus mooi terug winnen door ons er in te luizen. Dit kan natuurlijk iedereen gebeuren, maar ik verwijt me zelf ervan dat ik zo lui ben geweest dat ik Michelle en Asaria alles heb laten regelen voor dit weekend. In het vervolg zal ik meer actief zijn in het regelen van dergelijke zaken, voornamelijk omdat ik ook de gene was die voor de kamer betaalde.
Ik baalde er erg van dat ik niet meer Spaans spreek om zo zelfstandiger te kunnen zijn. In plaats hiervan heb ik soms het idee dat Michelle de plannen maakt en de dingen regelt, en dat ik ze uitvoer en betaal. Of is dit de gebruikelijke man/vrouw rol verdeling van elke relatie?
Om toch nog van Banos te kunnen genieten had ik besloten om het hele voorval te vergeten, waardoor we toch nog een hele leuke dag hadden waarbij het voor de familie geheime vriendje van Asaria ook met ons mee ging. Na opnieuw tot laat uit zijn geweest zijn ik, Michelle met Asaria en haar vriendje mee gelopen naar haar huis, waar haar tante nog een kamer in haar hostel voor ons had, al was haar hostel nog onder constructie. We moesten ook wel mee lopen want Asaria had veel te diep in het glaasje gekeken, waardoor we haar moesten ondersteunen bij het lopen.
Toen we de volgende ochtend opstonden was Asaria echter nergens te vinden, waardoor de hele familie mij en Michelle begon uit te horen over de avond er voor. “Is Asaria echt niet met een jongen mee naar huis gegaan?”. Wat de situatie nog erger maakte was dat Asarias mobiel gestolen was gedurende het feesten, en dat ze in het bezit was van de bus tickets terug naar Quito. De bus die over ongeveer een uur zou vertrekken.
Later bleek dat ze met haar vriendje op de kamer naast die van de onze nog lag te slapen. Na haar vriendje de instructies te hebben gegeven zich te verstoppen in de kamer kwam ze een half uur voor vertrek van de bus, toen mijn nagels al afgebeten waren, haar moeders keuken binnen lopen. Ik vraag me af of haar vriendje uit angst voor Asa´s familie, nog steeds onder het bed ligt.
Al met al een erg grappige situatie, die ik nog wel half herken in de avonturen die ik als puber mee maakte. Ik vergelijk het hiermee, omdat het me opvalt dat Asaria en Michelle, net als puber Arthur nogal wat dingen geheim houden voor hun ouders als het gaat over vriendjes drank of drugs.

Op kantoor in Quito heb ik mijn laatste werkdagen besteed aan het afronden van mijn ´Volunteering for enviromental department EEQ’ flyer, voordat ik op donderdag middag trillend van de koorts een afscheid lunch had met mijn collega’s. Over dit afscheid zal ik jullie een volgende keer inlichten.

Ik zou graag willen afsluiten met een soort van note / kleine lettertjes mededeling.
Ik ben me ervan bewust dat veel van mijn cultuur ervaringen gebaseerd zijn op groeperingen van mensen zoals de familie van Michelle. Deze culturele eigenschappen hoeven dus niet typerend te zijn voor het hele Ecuadoriaanse volk.

Ik hoop van jullie te horen,
Tot snel!
Arthur