Verslag 7. Terugkomst en Afscheid

Verslag 7. Terugkomst en Afscheid

Als je naar de busstations op het noordelijke bus terminal Quitumbe loopt, valt je al snel op dat er op het perron verschillende rijen gevormd zijn. Het is de bedoeling dat je je aansluit bij de rij die begint bij het poortje van de bus die je moet hebben. De bus naar het vliegveld dus in dit geval. Terwijl je daar in de rij staat vraag je je toch af hoe de mensen weten bij welke rij ze moeten aansluiten, want er staan toch nergens bordjes of wat dan ook. Gelukkig weten de mensen met wie je bent waar je heen moet. Het circus begint wanneer de bus aan komt rijden waarna de mensen, die voorheen netjes en burgerlijk in de rij hebben gestaan, als beesten naar voren stormen om als eerste de bus in te komen. Jij moet daar maar aan mee doen, al heb je een 25 Kg zware grote rol koffer bij je, die overigens ook nog steeds de neiging heeft te kantelen. Een heel gedoe dus.
Het geheel doet me denken aan de rijen die gevormd worden bij het aan boord gaan van vliegtuigen, waarbij de mensen, vanuit de rij die eerst gevormd was, ook naar voren stormen wanneer de deuren open gaan. Deze twee verschijnselen komen waarschijnlijk ook overeen. De mensen die daar de bus in gaan willen zeker zijn van een plaats. Ze weten namelijk niet of er nog een andere bus komt, of hoe lang ze zullen moeten wachten op de volgende rit. In Nederland hebben de bus ritten veel meer zekerheid dan in Ecuador. Het zelfde geld ongeveer voor de mensen die het vliegtuig in willen, ook daar voelen de mensen zich onzeker over of het allemaal wel goed gaat. Dat is in ieder geval mijn verklaring van dit barbaarse, maar zeer komische gedrag.

Na deze anekdote zal ik jullie niet langer in spanning houden over wat nou het goede en het slechte nieuws van Michelle was. Ze had namelijk, onaangekondigd besloten haar laatste week vrij te nemen van school en werk. Haar moeder, die arts is, kon wel een vals artsen briefje voor haar schrijven zodat ze nog wat bij mij kon zijn! Goed nieuws dus, nu konden we samen haar paspoort regelen zodat ze naar Europa zou kunnen komen. Bovendien zouden we tijd hebben om afscheid te nemen door een paar dagen met z'n tweeën aan het strand te zitten! Slecht nieuws was dit voor mijn enorme berg huiswerk, de toets waarvoor ik nog moest leren en voor de presentatie die ik nog moest voorbereiden. Ik had het leren en het maken hiervan namelijk voor deze week op de agenda! Bovendien moest ik nog steeds het stage formulier terug krijgen, dat ik al weken ervoor had ingeleverd zodat mijn baas het konden invullen! Ik had zoals ik al eerder verteld heb, een paar weken eerder een afscheid lunch op werk, waarbij we gedronken en gegeten hebben! Ook was de grappen maker van de groep in goed humeur, waardoor we erg hebben kunnen lachen om zijn banale grapjes “Arthur, tu necesitas entender buen, que un metro de encaje negro (lingerie materiaal), no es el mismo de un negro te encaje un metro!! Tampoco un cuarto de pollo no es el mismo de un pollo en el cuarto” of 'what says a zombie? I hate fast food'.
Wat een enorm lieve mensen! Ik kreeg zelfs te horen dat een aantal van mijn jongere collega's zich graag met mij op een project willen storten in de toekomst! Ik zal zelf ook niet anders willen! Maar goed, tijdens dit kortstondige feestje heb ik ook meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om over mijn certificaat en stage reflectie te beginnen! Deze documenten heb ik uiteindelijk, en na velen malen het kantoor opnieuw bezoeken, de avond voor mijn vertrek (dus een maand later) van een collega gekregen. Ik, Michelle en haar moeder konden die avond bij deze man slapen, omdat hij erg dicht bij het vliegveld woont. Erg erg aardig!

De week na het bezoek aan de jungle was Michelle dus vrij. Ook had ik achterhaald dat ik toch nog wat langer had voor mijn opdrachten, waardoor ik meende dat ik wel een paar daagjes weg kon. We hebben daarom op maandag avond de bus naar Atacames genomen, waar we de volgende ochtend om 4 uur 's ochtends aan kwamen. Op de bus halte werden we opgewacht door rikshaw (tucktuck) drivers die ons flyers van de verschillende hotelletjes lieten zien. Ik vond dat een erg goede manier van het verwelkomen van toeristen zoals ik! Op deze manier hebben we een practig en heel betaalbaar hotel gevonden dat direct aan het strand lag, en een zwembad op het dak had! Dit zwembad was erg welkom, vooral omdat de kooplieden op het strand een gringo als mij maar niet met rust laten. Ook vond ik het lekker om het zoute water van mij af te spoelen met de open lucht douchen bij het zwembad. De tweede dag zijn we, zoals ik in het vorige verslag schreef, uiteindelijk toch ingegaan op het voorstel van een man die ons maar niet met rust liet als we op het strand liepen. We zijn daardoor met twee schippers, twee Colombianen en 4 hysterische Duitsers de zee op gegaan om dieren als walvissen en blauw voetgenten te zien. Twee van de Duitsers, die een stelletje waren, maakte de boot tocht erg bijzonder doordat het meisje al bij de eerste beste golf in tranen uitbarsten, omdat ze het allemaal zo eng vond. De jongen, die erg actief was, bleef onterecht gillen dat hij walvissen zag, waarna dit niet waar bleek. Ook bleef hij maar kritiek op de boottocht hebben omdat we naar zijn mening veel te lang aan boord zaten zonder iets te zien. Ich habe angst, ich wil zurück. Das Wetter ist total gefährlich! Neeinnn! “Ach kwatsch. Mensch, die Leute hier haben doch auch bezahlt für die Fahrt. Sie haben auch gar keine Angst! Wo sind die blöden Walfische heute!” “Ich habe einen gesehen, ich habe einen gesehen, ICH HABE EINEN GESEHEN, geilll, jawoooohhlll!”
Nadat we toch een aantal walvissen gezien hadden, zijn we aan de kust maar snel terug gegaan naar het hotel om van deze intense en vermoeiende tocht bij te komen in het zwembad.
Nadat we woensdag ochtend, na een nachtbus genomen te hebben weer terug in Quito waren, begon het mij duidelijk te worden dat ik echt weg zou gaan. We zijn daarom nog een maal uit geweest om afscheid van mijn vrienden te nemen.“No lo digo adios, yo digo hasta la vista”. Toen hebben we op donderdag middag, na mijn tas te hebben gepakt, de bus naar het vliegveld genomen, waar mijn collega ons oppikte om nog een avond mij hem in de jacuzzi/ zwembad te liggen. Toen voor de laatste keer om 4 uur op om na een pijnlijk afscheid om 7 uur 's ochtends het vliegtuig in te stappen.

Dat is het reizigers Dillema, het afscheid nemen van de leuke plekken en leuke mensen die je tijdens het reizen ontmoet! Ik zal proberen niet triest te zijn, want ik heb toch zeker een mooie en leerzame tijd gehad! Dat is dan ook de reden dat ik het allemaal mis. Als ik het niet zou missen dan zou ik ook geen goede tijd hebben gehad. Met deze gedachten in mijn hooft kijk ik uit naar mijn volgende bezoek aan dit prachtige land.Ook hoop ik stiekem dat iemand met mij mee zal gaan, om zo mijn ervaringen te kunnen delen. Ik zal in ieder geval zeker weer deze Waarbenjij.nu bij houden, zoals ik bij al mijn reizen gedaan heb. Ik hoop dat jullie deze weer zullen volgen. En zo niet, dan is het altijd leuk om de verslagen zelf terug te lezen.

Ik neem bij deze dus geen afscheid, maar ik zeg: Tot ziens!
Arthur