Verslag 6. Macro-Economie en Reciprociteit

Verslag 6. Reciprociteit en Kolonialisme

2 uur vliegen naar Peru, dan 11 uur wachten om vervolgens 11 uur te vliegen om op Schiphol nog eens meer dan een uur op bagache te wachten. Dat was toch wel wat anders dan de KLM vlucht die vanuit Amsterdam in 11 uur direct naar Quito vloog.
Positief blijven denken, Arthur.. Als je deze tegenslagen niet had gehad had je waarschijnlijk ook niet herkent hoe relaxt en goed je heen vlucht is geweest! Vele andere tegenslagen uit je reis kan je vanuit dezelfde context benaderen! Na bijvoorbeeld het eerder beschreven nep geld verhaal en het dubbel betalen van het hotel in Banos, valt pas op hoe weinig er eigenlijk mis gegaan is. Men zegt wel dat vergelijkingen en verwachtingen alleen maar tot teleurstellingen leiden, maar dat is in dit geval toch anders. Men verwacht dat toeristen als ik gevaar lopen in Zuid Amerikaanse landen als Ecuador. Vooral wanneer ze dan ook nog eens intrekken in een van de armere buitenwijken van Quito. Mocht dit gevaar waarin ik mij bevond mij nog niet opgevallen zijn in Mena dos zelf, dan werd het mij wel benadrukt door de schippers in Atacames die hun boten verhuurden om toeristen walvissen en blauwvoetgent te laten zien. Want ja, rustig op het strand liggen zat er niet bij deze dagen. We waren constant omringd door locale die ons eten, drinken, sieraden, palm olie of toeristen uitstapjes wouden aansmeren. Sommige mannen waren zelfs in vrouwen kleren verkleed, inclusief pruik en ballon gevulde boezem /billen, om publiciteit te trekken. Toen we hen vertelde dat we in Quito, Mena Dos woonden kregen we in een tirade te horen over hoe gevaarlijk deze wijk voor mij zou moeten zijn. Vriendelijk dat ze mij, nadat ik al meer dan twee maanden onbezorgd in Mena Dos heb gewoond, hierop wijzen. Als wederdienst voor deze waarschuwing verwachtte ze vervolgens, luid brullend dat Ecuador toch echt het beste land ter wereld was, dat ik met ze mee ging op hun walvis tocht. “Waar anders kan je walvissen zien voor maar 20 dollar per persoon?” Vooruit, ze hadden ergens wel een punt. Ze hoeven mij, als Ecuador's vaste klant, niet te overtuigen van hoe mooi en cool Ecuador is. En het leven in de Mena dos wijk is zeker anders dan in Nederland.

Bij het binnen treden van de donkere woning valt je al op dat er geen goede vloer bedekking is, en dat er op verscheidene plaatsen hondenpoep ligt. De keuken, die deel van de woonkamer is, bestaat uit niets meer dan uit een soort bureau waarop een kookplaat staat, de blauwe gasfles staat samen met een plastic drinkwater tank onder de tafel, die vol staat met bestek en servies. De toilet, die de woning erg kalk achting laat ruiken, ligt iets lager dan de zitkamer en staat door lekkage permanent 10 cm onderwater. Wel zijn er bakstenen neer gelegd waar je, in het donker en met veel precisie en evenwicht op kan staan om de voeten droog te houden. Doorspoelen doe je door water te scheppen uit een regenton die in de hoek staat. Verder hangen er verschillende 'kale' spaarlampen, die de woning en de donkere muren enig sinds belichten. Al met al krijg je al snel de indruk dat je net een met luie studenten bewonend studenten kraakpand bent binnen gelopen. Studenten die bovendien nog samen leven met 4 honden en er erg veel kitscherige meubels als gordijnen, kerstverlichting en Maria beeldjes op na houden. Om weer terug te komen op vergelijkingen: de Nederlandse politie zou deze woning zeker als onbewoonbaar verklaart hebben.

Gelukkig was dit ook niet de woning waar ik 3 maanden vertoeft heb, maar een woning van een in de buurt wonende vriendin van Michelle die we het weekend na mijn avontuur in Cuenca en Loja hebben opgezocht, want dat is waar ik mijn verhaal zal vervolgen.

Ik ben al weer terug in Amsterdam, maar ik kan me herinneren dat alles goed ging in die tijd. Ik vroeg me zelf wel eens af of de familie van Michelle iets terug verwachtte van mij voor mijn verblijf bij hun. Ik heb ze namelijk ooit eens proberen te betalen, maar dat kwam alleen maar over als een belediging. Vervolgens probeerde ik meer te helpen in het huishouden en in het boodschappen doen, maar dat werd mij ook niet echt in dank afgenomen meende ik. Ik voel me daarom nog steeds vrij schuldig dat ik niets terug kan doen voor ze. Ik sta in ieder geval bij ze in het krijt, en dat weten ze waarschijnlijk. Op deze manier voelde ik me in ieder geval beter wanneer ik zo af en toe het uitgaan en cadeaus voor Michelle betaalde, al staat dit natuurlijk niet in verhouding.
De meesten van mijn collega's hebben het zelfde probleem met mij. Ze betalen mijn lunch, ze nodigen me uit bij hun thuis, betalen de drankjes enz. Ik weet niet goed hoe ik hiermee om zou moeten gaan, want ik zou heel graag ook iets voor hun willen betekenen, maar daar geven ze me de kans niet voor. Wanneer ik iets wil betalen voor hun wordt dat geweigerd(“gringos denken altijd dat ze alles maar kunnen kopen”). Ik meen dat ze me zo willen laten zien dat ze interesse hebben in mij, en niet in het geld dat ik heb. De mensen hier op straat menen namelijk dat gringo's (blanken) zoals ik veel geld hebben. Nu is dit vergeleken met andere Nederlanders niet het geval, maar daar in Zuid America wel. Door mij niet te laten betalen laten ze dus zien dat ze geen 'gold diggers' zijn, maar oprecht geïnteresseerd. Echte vrienden dus.

Mijn vorige verslag sluit aan bij het onderwerp waarover ik het deze keer wil hebben, namelijk (Neo-)kolonialisme die duidelijk terug te vinden is het historische center van Quito. Zoals ik al eerder schreef zijn er bovendien verschillende Multinationals aanwezig in Ecuador. Daarbij wordt de toeristische sector steeds groter waardoor de buitenlandse culturen steeds meer druk uit oefenen op de plaatselijke. Zo heb je een kust plek Montanita genaamd, die overspoeld wordt door Westeringen en Argentijnen waardoor de disco's nu alleen nog maar Techno muziek draaien, en er een enorme surf / hippie scene is. Plaatselijke muziek en de plaatselijke cultuur moest plaats maken voor deze dominante party scene. Salsa dansen in de zee en rustig bij het strand vuur zitten, zoals ik 5 jaar geleden heb gedaan daar, was daarbij niet meer mogelijk. Ook meden door de criminaliteit (rovers) die de toestroom van toeristen met zich mee bracht. Een ander verschijnsel is te zien bij Puyo aan de grens van Peru in Vilcabamba waar velen ouderen westerlingen naar geëmigreerd zijn. Ook daar zijn conflicten tussen de westerse cultuur en de plaatselijke, te zien aan de graffiti tekst `gringos no puede votar´ die daar op een van de muren stond. Problematischer dan deze emigratie problemen zijn de indirecte vormend van slavernij, overheersing en uitbuiting van ontwikkelingslanden. Gelukkig heb ik hiervan niet veel gezien in Ecuador, zo heeft de president de Amerikaanse Leger basisen gebaseerd in Ecuador al lang geleden het land uit gejaagd. Wat mij wel nog opviel is dat voedingsmiddelen zoals koffie en chocola, waarvan de basis bestandsdelen toch echt uit Ecuador zelf komen, erg duur en vaak niet eens lekker zijn. Dit komt omdat de bonen in andere landen verwerkt worden, waarna Ecuadorianen hun eigen producten erg duur weer terug kunnen kopen. Of deze ruilvoetverslechtering ook gerekend kan worden tot Neo-kolonisatie is nog de vraag. Het komt op mij in ieder geval oneerlijk over.

Maar om de draad van mijn verhaal weer op te pakken, ik ben na het weekend op maandag avond de jungle in getrokken. Ik sloot me daar aan bij een groep bestaande uit 8 verschillende reizigers waarvan ik de enige mannelijke en niet Frans talige was. De Zwitsers, de Canadees en de Franse zijn samen met mij en de gids (ook mannelijk) 5 dagen lopend en met de kano door het oerwoud gegaan, waarbij we het kamp steeds als thuis haven hadden om te rusten en te drinken. Een erg mooie en grappige tocht, zeker toen de gids tijdens het zwemmen zijn blote billen liet zien om ons toch nog een glimp te geven van de roze dolfijnen die in het gebied zouden moeten voorkomen. We hebben behalve de echte dolfijnen, die we later op de avond zagen, ook nog velen spinnen, slangen, anaconda's, luiaards, apen en kaaimannen gezien. Was zeker de beste jungle trip tot nu toe, al heb ik gehoord over een 8 daagse hike met tenten door de jungle! Of dan de hike om de Cotopaxi berg te beklimmen, die overigens vanuit het middelpunt van de wereld gemeten, de hoogste berg ter wereld is. Maar goed, ik dwaal weer af.

Na mijn terug komst op vrijdag avond, ben ik direct naar huis gegaan om te slapen, en mij klaar te maken voor de laatste week. In deze week had ik het inhalen van mijn huiswerk achterstand gepland. Helaas liep het helemaal anders dan dat ik verwacht had, want Michelle had zowel goed als slecht nieuws! Wat? Dat vertel ik jullie de volgende keer!

Saludos
Arthur