Verslag 2. tegenstrijdigheid

05.03AM 15.04.2013.
Quito, Autobus Mena dos 198
Stoel achter in de linker bus hoek
Gringo: Arthur van Pampus

Op weg voor de derde werk maandag van zijn verblijf hier. Verveeld en in gedachten verzonken uit het raam starend. “Als ik nou 8 uur per dag werk, waarvan een half uur pauze, en dat dan weer 5 dagen per week. Dan zit ik dus na 5 weken op 40 x 5 = 200 uur werk voor schoolʺ. Er staat een oude man voor hem heen en weer te schommelen omdat hij zijn evenwicht niet kan houden in de rijdende bus. In Nederland was er al lang iemand voor deze heer opgestaan om hem een zit plek te bieden, maar niemand, inclusief de gringo maakt hiervoor ook maar aanstalten. “Ik moest voor school 196 uur werken in totaal dus dat betekend dat ik na 5 weken al vrij kan zijn.“ De bus rijd door een door graffiti bekladde buurt, en mindert zo nu en dan vaart zodat er mensen in en uit de open duren van de bus kunnen springen, waarna ze zich tussen de menigde wringen. De bus is al veel te vol, en de ouwe man wordt zowat bij je buitenlander op schoot geduwd. De bus chauffeur nog de jongen lijken zich echter iets van de drukte aan te trekken. De ouwe man wankelt niet meer, hij staat nu zo bekneld tussen zijn mede passagiers dat hij stabiel staat. Naast de man, zittend op de trap treden van de bus, zitten twee kinderen die beiden nog geen 5 kunnen zijn. Ze zijn gebruind door de zon en het vuil wat zowel aan hun huid als aan hun kleren zit. “Ik heb nu al 2 weken gewerkt dus dat betekend dat ik over 3 weken vrij zou kunnen hebben“ Deze kinderen horen niet op straat of op dit tijdstip in de bus. Ze zouden in Nederland in een tehuis opgevangen zijn, maar deze luxe heeft Ecuador kennelijk niet. Bovendien zou de opvang van de kinderen voor een vermindering in het gezin inkomen zorgen, de kinderen zijn immers instaat geld te verdienen. “Dat betekend dus dat ik na 3 Mei vakantie kan gaan houden, en niet meer hoef te werken“

Dat speelde vanochtend zo`n beetje door me hoofd, tijdens mijn 1,5 uur durende reis naar werk. Wat een enorme tegenstrijdigheid, dat zowel de oudere als de kinderen hier om 5 uur 's ochtends al in de bus staan om naar werk te gaan, terwijl ik zat te denken over mijn vakantie. Die luxe hebben de beschreven personen duidelijk niet. Ik schaam me ook soms om te zien wat een lux leven sommige van ons hebben, terwijl anderen zo hard moeten werken om rond te komen. Behalve tussen toeristen en lokalen is dat ook vaak goed te zien tussen lokalen alleen al tijdens mijn reis naar werk en terug. De armere van de bevolking reist vaak te voet, achter in de pick up of ter bus terwijl de rijkere grote nieuwe auto's hebben. Net zoals in Nederland worden netten duren kleren, leren laptop tassen, grote auto's en sieraden als horloges en zonnen brillen, gebruikt als status voorwerpen. Met deze voorwerpen wordt rijkdom getoont. Ook lijken rijkere hier hoger op de hiërarchische ladder te staan. Zo komen hoeven rijken en mensen kennelijk pas later op werk aan te komen. Dit zou natuurlijk ook komen omdat ze zich kunnen veroorloven om minder te werken. Ik zit zelf meestal, als stipte Europeaan, als een van de eersten op werk, samen met de jongeren studenten die bij mij in het bedrijf werken. Pas rond een uur of 11 komt er dan een horden mannen in zaken kleren binnen marcheren die er stuk voor stuk erg belangrijk uitzien al vraag ik me af wat ze precies voor het bedrijf betekenen. Zouden het mensen van hogere instanties zijn die hier de boel komen controleren? Het meisje wat tegenover mij zit en als secretaresse werkt, springt dan iig op om koffie te halen voor de mannen. Dat wordt tot mijn spijt voor mij en voor andere jongeren werknemers niet gedaan. Wel is het hier erg gezellig, voornamelijk tussen de studenten van het bedrijf. We eten vaak samen in de lunch in kleine lokalen restaurantjes waarbij ik het niet altijd vol hou om steeds maar om vegetarisch eten te vragen waarbij je dan als vlees vervanger ei krijgt. Dat zou jullie met mijn koppigheid vast verbazen, maar ik heb inderdaad al een paar keer kip gegeten hier, al wel in hele kleinen stukjes gesneden en met heel veel pikante saus. Ik doe dit om niet steeds maar eieren te hoeven eten, want dat is wat je krijgt in plaats van vlees.
Behalve dus een tekort aan goed alternatieven meen ik ook dat de kippen hier een veel beter leven hebben, en niet gemest worden in kleine hokjes zoals in Nederland. Van het mc donald vlees blijf ik af. Ik kan tijdens de gesprekken goed mee praten, al snap ik de grapjes niet altijd. Ook ben ik wel blij dat er af en toe een oudere man uit Oostenrijk, die ook iets doet in het project, mee eet. Door zijn aanwezigheid, en de afwezigheid van een Spaans knobbel bij hem, word er dan Engels gesproken. Ik ben dan erg trots om te zien dat ze dat niet voor mij hoeven doen, maar stiekem ben ik de Oostenrijker toch dankbaar om even Engels te kunnen spreken.

Behalve gezellig vlees eten doe ik op werk veel met AutoCAD tekeningen van rivier systemen rond om Quito. Ik moet dan vaak verschillende tekeningen integreren, van kleur veranderen en op de juiste schaal krijgen. Vooral dit laatste leverde nog wel eens problemen op, en dan hebben we hier geen Govert, Massink of internet om te vragen hoe het moet.
Behalve dat heb ik ook een schematische tekening gemaakt van een elektrisch systeem en twee project rapporten vertaald naar Engels.Ik heb van al deze activiteiten bewijzen in de form van en een log en in de form van het verkregen resultaat. Ook hield ik een apart document bij met de lastige Spaanse woorden, die ik thuis met behulp van internet vertaald heb. Deze lijst heb ik nu net geprint zodat ik die kan gebruiken deze water begrippen in het Spaans te leren. Nu ik met al dit klaar ben, heb ik niet veel meer te doen. Ik heb verschillende collega's gevraagd of ik iets voor ze kon betekenen, maar behalve dus die schematische tekening vereist veel van hun werk uitgebreide kennis over elektriciteit. Ik heb dus met mijn chef hier gepraat, die overigens zowel erg vriendelijk als erg vrolijk is. Hij heeft rond gebeld met verschillende bedrijven en EEQ bedrijfstakken om te vragen of ik kon helpen. Hij verteld me nu sinds vrijdag dat we nog even geduld moeten hebben, waarbij zijn vingers vlak bij elkaar brengt om even (poco) te verduidelijken. Voor de mensen die ooit in Latijns Amerika zijn geweest klinkt even geduld hebben vast bekend. Ik gebruik mijn gedult nu om, behalve Spaans, AutoCAD en ArcGIS te beoefenen, ook huiswerk te maken voor het HVA.

Maar om terug te keren op het onderwerp dualisme en sociale ongelijkheid, wil ik jullie vertellen dat behalve de verschillende werkuren en vervoermiddelen me ook is opgevallen dat het noorden van de stad erg modern en dus waarschijnlijk rijk is. Er staan grote hogen gebouwen met shopping centra, restaurants als Mc Ds en bioscopen. In het zuiden, waar ik woon, zijn de gebouwen meestal niet hoger dan drie verdiepingen. Ook zijn de gebouwen niet moderne glazen flat gebouwen of grote supermarkten, maar kleine vaak zelf gebouwde hutjes en panden. Dit is mooi te zien op de foto's die ik zo zal uploaden, waarbij ook een mooie voorbeeld van “site and service“ te zien is. Dit zijn door de overheid aangezien grond die woon baar word gemaakt door de aanleg van bijvoorbeeld gas en elektriciteit. In dit geval heeft de overheid waarschijnlijk zelfs voor de kleine hutjes gezorgd die op de foto staan. In dit zuiden is het mogelijk om in plaats van 5 doller, 1 doller te betalen voor een (geen vlees maar ei) burger en dan krijg je er nog vaak een drankje en patat bij! Verder is het veel gezelliger op straat dan in het rijke noorden waar je op staat alleen maar glas, politie en duren terrasjes ziet. Qua weer is het zuiden van Quito is een beetje te vergelijken met de java straat in Amsterdam, waar alles op straat gebeurt en veel leuke kleine gezellige winkeltjes en kraampjes zijn. Ik ben dus heel blij dat ik nu bij Michelle woon, en niet meer zo in het toeristische center van de stad waar ik eigenlijk geen idee had over de verschillen tussen de wijken in de stad. Het is hier bovendien veel gezelliger op straat dan in het toeristische centrum. Als ik hier 's avonds op het dak voor mijn kamer sta en over de velen lichtjes van Quito zuid kijk, hoor je behalve een constant honden geblaf veel leven op straat. Ik zal van dit prachtige uitzicht nog wel foto's posten. Links onder ons is een sportveld waarop de lokalen jongeren volleyballen, en op de straten voor ons spelen de kinderen nog tot laat op straat. Ook zijn er op elke hoek wel winkeltjes te vinden waar ik goedkoop avond snacks of gebrande dvd´s kan kopen.
Ik zie dat ik weer over de toegestane aantal woorden ben. Waar ik voor mijn reis last had van te kort aan woorden bij het maken van mijn opdrachten, heb ik er nu vaak te veel! Er is echter zo veel te vertellen over dit land en over wat ik hier mee maak!
Ik zal jullie verdere informatie besparen. Dat zal moeten wachten tot volgende week.
Ik hoop meer van jullie leuke reacties en grappige, maar beide hande, opmerking te horen!
Velen groetjes van en aan iedereen!

Arthur

Ps.Om terug te komen op de introductie van deze tekst, heb ik besloten dat ik langer wil blijven werken omdat ik wil bijdragen aan de ontwikkeling van dit land. Dit is bovendien leuker dan thuis wachten tot Michelle weer thuis is van school. Ik denk te blijven werken tot aan begin Juni waarna we samen een rond reis gaan maken. Dit voorgaande in gedachten houdend, moet ik eerst maar eens zien hoe het deze week gaat met werk.